Laatste paar dagen voor de operatie verrassend goed geslapen. Had verwacht dat ik veel zou malen met gedachtes in het hoofd, maar dat viel eigenlijk erg mee. Tot de nacht voor de operatie. Niet meer in eigen bed, maar in een ziekenhuisbed van Saint Roch.
Kronkelende voorbereiding
Gisteren bij aankomst was er niet direct een kamer voor mij beschikbaar. Vanwege noodgevallen maar ook omdat het gewoon slecht gecommuniceerd werd. Het vertrouwen zakte toch meteen een eindje. Met de gedachte : ‘ Maakt niet uit, het gaat om de operatie die goed is’. Ga ik naar bed.
In het begin het gevoel dat ik zo in slaap zou vallen. Maar al snel begint het toch te kronkelen in mijn gedachten. Spanning ervoor, angst en geen eigen controle tijdens, en de vreugde die ik zal hebben erna. (als het goed is gegaan.)
Volgens mij 2x 2 uurtjes geslapen. Maar werd net als voor een wedstrijd met de juiste spanning wakker. Ik had de operatie al vergeleken met de belangrijkste koers dit jaar. Nou dat bleek. Het lichaam stond scherp, alleen ledematen en hoofd waren bruin. De rest melkfles. Buiten de huid die niet in balans was met 2 verschillende kleuren voelde het in mijn lichaam wel goed in balans.
Denk toch ook dat wanneer je “in vorm” een zware operatie(koers) ondergaat. Dat je lichaam daar dus ook sneller van hersteld.
5 september, nudisten-Zorro.
7 uur gaat de wekker op mijn mobiel. Opstaan, douchen, niks eten want moet nuchter op de operatietafel liggen.
Om half 8 komt een meisjes met alles wat ik nodig heb langs. Jodium om mijzelf schoon te schrobben. En een operatiejasje die je kon dichtknopen. Normaal zitten sluitingen van kleding aan de voorkant. Dus ik doe hem aan met knoopjes aan de voorkant. Voor de rest moet alles eronder uit. Naakt dus.
Wanneer ik het jasje aan heb begin ik meteen te twijfelen. Aan de achterkant is het jasje erg lang. En aan de voorkant hangt mijn lasso er zichtbaar bij. Kortom een soort van nudisten-Zorro.
Toevallig loopt er een verpleegster langs mijn kamer en ziet in een glimp meteen dat ik het niet goed heb. Andersom! Oh, merci! Dat gedaan en ik word op mijn bed verplaatst.
Wat gangen en liften later komen we aan in een kamertje. Mijn vragenlijstje aan Dr. Bronsard had ik helemaal voorbereid. Shit, nu kan ik die vragen niet stellen…
Narcose
Net voor ik de operatiekamer word ingereden komt hij echter rustig even bij mij staan. Wel al helemaal in pak met mondkapje en muts op maar hij neemt alle tijd om de vragen goed te beantwoorden.
De belangrijkste: Uw komt in de buurt van zenuwen, kan er echt helemaal niks misgaan?’
‘Nee, de materialen zitten om je ruggengraat heen, niet erin. 0% kans op fout gaan.’ Mooi dat even te horen. ‘Dus zodra ik weer wakker word kan ik meteen weer alles bewegen? ‘ ‘Ja’.
Mijn hartslag zie ik meteen een eindje dalen op de monitor. Van 60 naar 40. Ik ben gerustgesteld. In de operatiekamer zie ik wat chirurgen met mondkapjes met elkaar praten en alles klaarmaken. Ik zit al met de gedachte dat ze me aangeven wanneer narcose gegeven wordt en dan moet tellen tot 10 en bij 4 al weg zal zijn.
Nou, bij mij was het anders. De kletsende jasjes met mondkap op was het laatste wat ik herinner. Volgens mij hebben ze het gewoon stiekem gegeven zodat ik het niet door zou hebben en dus gewoon in alle rust onder narcose zou gaan. Nou dat is gelukt.
Wakker worden
Langzaam word ik weer wakker uit een voor mij gevoel 100 jaar durende diepe slaap. Even ben ik wakker maar het lukt me gewoon niet mijn ogen open te houden. Net als mijn oogleden weer naar beneden ploffen schiet me meteen iets te binnen. Benen checken! Of ze goed bewegen en aanvoelen. Ja, zoals gezegd helemaal prima. 1 seconde een grote lach op mijn gezicht. Plof! De oogleden houden het niet meer.
Zodra de narcose steeds meer uitgewerkt is lig ik in de uitslaapkamer met een goddelijk gevoel. Lig heerlijk op mijn rug en heb nergens last van. ‘Ik kan zo weer op de fiets stappen!’ is mijn gedachte. Helaas verdwijnt mijn god-modus al snel want de medicijnen laten het nu ook langzaam afweten met het blokkeren van alle pijn.
‘Makkelijk ‘
Ik word de uitslaapkamer uitgereden. Net voor ik de kamer uit ben komt Dr. Bronsard nog even naast mijn bed staan. ‘Was het makkelijk?’ vraag ik. ‘ Ja, voor mij wel. Altijd fijn, iemand opereren die geen overbodig vet in de weg heeft zitten’ En hij geeft me een zakje met het hekwerk dat in de rug zat voor anderhalf jaar. ‘Heb het alleen bij de bevestiging punten weer opengemaakt zoals je vroeg’ ‘Merci beaucoup’
Het is niet zoals ik dacht dat ik alleen een grote gehechte snee heb. Nee, ook 2 drains in de rug voor het afvoeren van het wondvocht en overtollig bloed. En nu voel ik het goed, op mijn rug liggen is niet meer zo goddelijk als in het begin…
2 dagen later
Nu 2 dagen na de operatie op 7 september voelt het snel steeds beter en minder pijnlijk. Wel krijg ik nog regelmatig medicatie tegen de pijn. Het overtollige bloed en wondvocht loopt niet meer in de potjes vanuit mijn rug. Dus vandaag worden de drains uit mijn rug gehaald. En dan ben ik letterlijk weer vrij van alle infusen en kan ik weer draaien in mijn bed zonder op te hoeven letten. (je beweegt veel in je slaap).
Eigen check
Nu de pijn ook steeds minder word begin ik ook te checken of ik al verschil voel.
Het eerste ding. Longen weer helemaal vullen met lucht. Neem een flinke teug adem en voel het punt waar ik eerst niet meer verder kon met ademen. Nu trekt het wel een beetje door de hechtingen maar ik heb weer voor het eerst een volle teug adem kunnen halen.
De bovenste buikspieren zijn na het ongeluk nooit helemaal hersteld. Nu merk ik wel dat er heel langzaam weer steeds meer gevoel zoals het was bijkomt.
Buiten deze dingen die ik meteen merk heb ik wel nog steeds het gevoel of de objecten in mijn rug zitten. Alsof je een bril of helm op hebt en die ongemerkt afzet, dan heb je soms nog steeds het gevoel dat hij er zit.
Spondylodese
De 2 objecten in de rug. Ook spondylodese genoemd, heb ik nu zelf goed kunnen bekijken. 4 echte bazen van schroeven. Mijn keukenkastje zou er angst voor hebben. De lengte had ik me wel zo voorgesteld maar de dikte had ik niet zo verwacht. En dat blijft wel vastzitten in een wervel, dat is zeker.
Verder aan de andere kant zitten 4 haakjes. Die toch venijnig scherp zijn. Mooi zo, botte haken willen we niet.
Maar dan het opvallendste wat ik niet wist. Ik had altijd gedacht dat de 2 stangen een beetje meegaven. Maar dat is dus totaal niet zo. Het is gewoon puur titanium en het buigt geen millimeter.
Tot nu toe gaat het herstel sneller dan ik dacht. En ook wakker worden uit narcose was minder erg dan ik van sommige mensen had gehoord. Gisteren (6 sept) voor het eerst weer een stukje gelopen. Rustig lopen was te doen. Maar bij de trap toch even mijn eigenwijze hoofd niet gevolgd en de lift genomen.
Die kan morgen naar huis
1 dag na de operatie vroeg ik of ik een stuk mocht wandelen door het ziekenhuis. Bewegen is helemaal niet slecht als je de rest van de dag op bed ligt. De eerste keer natuurlijk wel met begeleiding, maar al snel gaat dat goed. Dus 1 dagje na het mooie snijwerk in de rug loop ik rustig door het ziekenhuis met m’n 2 potten bloed die nog aan de drains vastzaten. ‘Die kan morgen naar huis’ hoorde ik wat artsen zeggen.
Erg mooi dat ik in staat ben rustig te wandelen. Maar ik voel goed aan dat terug naar huis nog teveel van het goede is. Ik kom op het idee iets minder positief over te komen. ‘Gaat het goed?’ mua, soms wel soms niet. Maar al snel hoef ik mijn ‘aanstel-antwoord’ niet meer te gebruiken.
Interval slapen
Na 2 nachten van “interval” dutjes door de drains die zorgen dat lekker draaien een hele taak word. Word er gekeken of er nog overtollig bloed/vocht in de potjes is bijgekomen. ‘zero, zero’ zegt de arts en de drains mogen er vandaag(7 sept) dus uit.
Begin van de middag komen 2 verpleegsters om ze eruit te trekken. Ik bereid me erop voor dat het zeer gaat doen. ‘inademen, uitademen’ zegt de verpleegster en ze trekt de eerste eruit. Het is gevoelig maar de grote pijn blijft uit. Merk wel dat de slang in de lengte langs beide wonden zit. Het voelt alsof er een slang van 20cm uit mijn rug kruipt. Dan de andere kant, slang 2 die eruit kruipt. Schoonmaken, verband erover en het is gedaan.
Misselijk
In de middag(7sept) voel ik mij langzaam misselijk worden. Eerst gaat de misselijkheid weg wanneer ik lig maar op een gegeven moment komt het ook wanneer ik lig. Rest van de dag wat zakken gevuld met maaginhoud. En voor de rest alleen maar kapot in bed gelegen. Maar zodra ik voor mijn gevoel iets kon eten dan deed ik dat wel. Niks minder gemakkelijk dan overgeven en dat er niks uit je maag komt. En zeker als je hechtingen heb die gaan trekken.
Eerder ontslag
Een dag later (8 sept) zijn de na-effecten van de narcose en morfine uitgewerkt. Alle misselijkheid is weg.
Meteen een paar keer hetzelfde rondje gelopen door het ziekenhuis. Nu neem ik wel de trap. De rug voelt goed genoeg. Na 20 minuten word ik toch een beetje minder stabiel en licht in het hoofd. Weer naar mijn kamer gegaan en op bed bijgekomen. Het lichte gevoel kwam door het verloren bloed door de operatie. Dat is normaal. Maar wel even rust nemen als je merkt dat het teveel word.
De hele dag heb ik ontzettende honger. Eet zo veel mogelijk maar nog geen half uur later heb ik alweer een hongerklop.
Op donderdag vertellen ze mij dat ik de dag erna naar huis mag. Voel me zeker nog niet top, maar ik lig graag in mijn eigen bed. Zonder in het Frans vloekende oude dame en kermende motorrijder met gebroken knieschijf.
Vraag om raad
Ziekenhuis Saint Roch is een monumentaal gebouw en dat kan je zien aan versleten gangen en kamers. Daar winnen ze niet direct vertrouwen mee. Echter, wanneer een ziekenhuis in de wijde omtrek er niet meer uit komt in een erg geval dan is er 1 ding wat ze allemaal doen. Raad vragen aan ziekenhuis Saint Roch.
Nog 3 weken controle en hulp in het ziekenhuis van Aix. Daar worden de hechtingen eruit gehaald en dan een lekkere winter bij familie en vrienden die Nederlands praten.
Dan rustig weer beginnen met sporten. Eerst rustig op een mountainbike op de weg. Dan voor een periode kijken hoe hardlopen nu aanvoelt in de rug. Zodra het met hardlopen weer goed aanvoelt. Dan voorbereiding voor seizoen 2012.
1. Dromen zijn mooi, maar ze moeten geen droom blijven. Mijn droom werd even een nachtmerrie. Nu weer terug weten te buigen naar wat ik wil. Mijn doel.
2. Ooit zei ik; ‘zal er alles aan doen prof te worden. Maakt niet uit wat er op mijn pad komt. Zolang ik de mogelijkheid heb blijf ik doorgaan.’ Dat dit allemaal zou gebeuren was eigenlijk teveel van het goede. Maar tot nu toe leef ik de belofte goed na.
3. Maak zoveel mogelijk mee in je leven. Dit was niet leuk tijdens. Maar wanneer ik hier helemaal doorheen ben heeft het toch iets aan mijn leven toegevoegd.
4. Ik leef.
Geef een reactie